*Magosto de Filoloxía! :D

Semellante festaza pedía a berros unha entrada neste blogue! ^^

*MAGOSTO '09*

Pavillón da Zapateira, 27 de novembro as 21:00h

Viño e castañas de balde! Cervexa, licor café e bocatas a prezos populares!

*****************

Verémonos todos por alí, non?! NON PODE FALTAR NINGUÉN!!!!

Que ganiñas...! :D :D :D :D :D

A historia do gato ska.

Como non pode existir unha pegada sen unha aventura, aí vai.

Despois dunha tarde productiva aí onde as haxa, na cal me dediquei principalmente a ensaiar o tema ridiculista e máis meterme co langrán Denís, comeza a parte relaxada da xornada.

Tras unha boa cea antes da pegada, tal e como marca a relixión católica, celebrada no burgo, sitio mítico de reunión de Luis, Dani de aparellos e máis eu, e na cal se uniron Nuria e Fede, dispuxémonos camiño ao traballo. Para comezar xuntámonos Nuria e máis eu con Gael, Roi e Breo (os outros 2 xa achicaran) e comezamos unha superpegada polos institutos sen auga. Eu propuxen usar auga de mar, máis que nada para facer o experimento a ver se funcionaba, pero non me fixeron nin caso e collerona das duchas da praia. A continuación comezamos ese traballo que Iraia chamaría empapelar Coruña. Cando íamos polo segundo instituto, o masculino e ex-instituo de Nuria, apareceu camiñando por alí un becho ao cal a xente dixo a mítica frase de "mira, un gato" (Eu a verdade porque mo dixeron, porque ao principio pensei que era unha rata).
Do rollo non me lebro moi ben, pero o gato acabou no coche e acabei dicindo eu que o levaba para á casa. Despois de tratar de mirar se era gato ou gata, porque onte non se lle veia nada, hoxe xa podo dicir que é gato. E sen palpar, eh. Agora pódese dicir que este gato xa foi a máis pegadas que a maioría dos membros dos Comités, o cal agora que o penso é unha grande frase para sacar na próxima asemblea de campus XDDD.
Tras isto quedou o tema seguinte viaxe A Coruña-Lugo. Eu deixei o becho no asento do copiloto e aí foi durmindo todo tempo. A entrada na casa foi un pouco loca. Primeiro os meus cans que case me comen o gato, tiñao que levantar por riba da cabeza porque saltaban para o intentar coller. Depois cando entro vexo ao meu pai baixando polas escaleiras e cando ve o gato dime a frase de "Estás ben tolo". E despois directo para a súa cama, que durmiu ao lado da miña. Todo foi ben até que ás 7 da mañá lle deu por poñerse a maullar (puto pesado estivo unha hora así e cando me erguía e ía a xunto del paraba, pero cando volvía a cama...) E nada máis que tampouco levo tanto tempo con el.
Xa parezo un hippie.

Ultimatum

Isto é un ultimatum...
...
...
E non penso dicir que pasa se non se cumplen as minhas esixencias...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
Podedelo imaxinar. Paso muito tempo coa Euskalduna.
·
·
·
·
·
·
·
·
·
·
QUERO UNHA PEGADA XAAAAAAAAAAAA!!!

Apresentaçom filologia curso 2009/2010

Em mes e pouco... volvemos ao trabalho!

Hoje ainda é dia 12 mais... quando nos demos de conta ja estaremos na facultade, um ano mais, trabalhando...

Um ano no que ja nada será o mesmo sem Rube, San e Traba no Campus... e sem Maité, Luis ou Marcos na facultade no dia a dia...

Mais... a vida é assim, uns vam, outros viram novos com forças e ganas de luitar connosco por umha "universidade pública, galega, democrática e de calidade" como leva a passar anos e anos dende ja os tempos de ERGA fai ja mais de 35 anos...

Dá-me muita magoa que nom estedes con nós o ano que vem.. mais espero que nos visitedes muito... quando menos nas pegadas XD


E nada... simpelmente escrevo aqui de novo porque estou na casa, aborrecido e ja com ganas de voltar por terras corunhesas...

Bom... alêm tambem de que ja fica mui pouquinho para a nova andaina do curso 2009-2010... e há que começar a candear o ambiente ja...

Eu o 01 de Setembro ja andarei por aí... de volta ao local... às quendas para dar os diplomas.. e preparar a presentaçom aos novos... e a disfrutar da vossa companha quando menos espero que algum dia para tomar algo, para falar no local e como nom Maite, para ir de festa! =)

Nada mais... a ver se escrevedes algum dia tambem vos...que nom gostaria de vêr isto morrer... umha iniciativa produto dumha incrível pegada que nom pode ficar no esquecemento...

Um abraçamento companheiros =))


Den

Dia da patria, sempre ceives!

Bom dia da patria a tudo Comiteiro :)

A passa-lo em grande em Compostela!


A luita continua... po-la independéncia e o socialismo!



umha aperta companheiros/as!

=)






Den

rematou

Resul-TA que me da por escribir agora.
Agora que cada un está na súa casa.
Nesa na que non vives todo o ano, ESA casa que che din teus pais que é vosa.

Non foron os Daikiris, nin sequera o Mojito... Nin me dura do viernes...
Pero é que hoxe xa vos boto muito de menos.
Será que hoxe son consciente do que son as distancias.
De que cada un ten unha vida a parte dos Comités, e do Noso.
De que se cadra non vai ser tan fácil vernos tanto como empezamos a planear fai meses.

Hoxe son consciente de que vos quero como se vos coñecera de toda a vida. E de que me doedes un ghuevo.

Grazas por todo.
Porque volver do inferno non é fácil, pero vos conseguiches que fora a millor decisión da minha vida.


*

Como isto está moi parado e non temos tempo para liar grandes historias que pór aquí (como vos gusta ese PÓR aportuguesado e non POÑER), ocurriúseme dedicarvos as seguintes palabras
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*

NADA!!

Valoracións... :)

Despois de mil anos dicindo que ía actualizar o blogue, por fin chegou o día! (agora só quedas ti, Nur! :P) Traba, que saibas que estiven agardando a ver se rematabas coa túa historia da pegada, pero ese “continuará”... Pra cando, miña filla? xD

Quérovos pedir desculpas por adiantado por romper co ton de humor que tiña este blogue até agora, porque sinto dicirvos que isto non vai ser unha versión humorística dalgunha das moitas anécdotas surrealistas que temos vivido ultimamente... Fáiseme raro porque eu adoito ser a persoa que sempre recorre ao humor para dalgunha maneira camuflar o que sinto realmente, pero nesta ocasión farei un esforzo...

Os que estábades no último comité veríades que non fun capaz de articular máis de dúas frases antes de comezar a chorar, así que vou tentar darlles forma aos meus sentimentos aquí por escrito, aproveitando que as bágoas poden calar a miña voz mais non as miñas palabras...

A miña valoración deste curso vai ser só a nivel persoal, xa que a valoración do traballo do Comité de Filoloxía xa se fixo e quedou claro que foi un gran ano para a organización e para o noso comité en concreto... :)

Xa sabedes que eu levaba anos como asimilada nos Comités (que daquela aínda eran os CAF :), mais este ano todo foi diferente: pasei moito máis tempo convosco no local (aínda que en cursos anteriores tamén vivía alí, non ata o punto de quedar a durmir como foi o caso deste curso, pero bueno... xD), involucreime máis nas actividades, tiven a sorte de coñecer máis profundamente a algunha xente coa que antes non tiña apenas trato...

Creo que este curso foi perfecto para entrar nos Comités, porque foi un ano no que entraron tamén algunhas persoas que agora podo dicir coa boca ben grande que son grandes amigos meus :) Quería agradecer a unha destas persoas, a Denís, o feito de terme metido (intencionadamente ou non :P) na listaxe dos Comités, porque grazas a isto vivín cousas que sendo asimilada tal vez non tería vivido...

Durante a miña época de asimilada, cando me preguntaban por que non entraba nos Comités, eu sempre explicaba que se me meto nunha organización non é simplemente para encher un recadro dun documento de Word senon para dar o máximo de min... E desde que entrei nos Comités, iso é o que fixen ou polo menos tentei facer... E isto permitiume vivir moitos momentos únicos que igual sendo asimilada non os viviría da mesma maneira (véxase as pegadas surrealistas, que nos marcaron tanto que até provocaron a creación deste blogue... :)

Non sei que máis dicir, case vou ir parando porque xa é un texto bastante longo... Soamente darvos as grazas por compartir conmigo todos estes bos momentos, e que espero que non sexan os últimos :)

Quérovos moito!

*****

re-correndo as risas para fuxir das bàgoas

Permitìdeme miñas benqueridas compañeiras e meus benqueridos compañeiros que volva atràs no tempo para lembrar, ou polo menos para non esquecer, unha das noites màis ledas que lembro das ùltimas xeiras da miña vida.
Permitìdeme tamèn que me introduza nas vosas cacholas para reproducir os vosos pensamentos, que iràn en todo caso inxeridos no medio duns corchetes [ ] para que a leitura desta piradura das 00:00h dun dìa calquera, se non fora por que hoxe è o dìa de Eurovisiòn, resulte màis pràctica para todas e para todos vos.
- Luns 20 de abril, Local dos Comitès de Filoloxìa, UdC, 18:00h -
Un grupo de nòs a pesar da chuvia e do temporal que se nos ven enriba, decidimos con gran valentìa ir de pegada. 6 temerosas persoas, 3 homes e 3 mulleres, sempre con ànimo de respetar a paridade que exixen os tempos de agora, se preparan [cartaces, caldeiros, coches e cola] para cometer un acto delictivo e vandalico. Màis esas 6 persoas non son heroes e heroìnas anònimos/as senòn que son xente ben coñecìda no seu àmbito de actuaciòn.

• Luis: a cabeza do noso grupo, o institucionalista en todo caso o que pon o punto de razòn a todas as nosas piraduras, a persoa a quen preguntar a acudir en caso de dùbida. [puf teño que traballar, estudar, facer traballos, cuidar de brais... por què demo me deixo lìar por esta xente?]
• Denìs: o nervioso, o bipolar, o crìtico, a persoa que nunca te vai contar unha mentira piadosa, o que debate e cuestiona todo, o pequeno, o que ten grandes conversas e frìo e calor ao mesmo tempo [que guai ir de pegada!!!, que merda, como vou ir de pegada se teño que estudar!!! que guai ir de pegada, encantame!!!]
• Maitè: a borracha, a que sempre ten un DIOOOOOOOOOS no momento oportuno, a que sempre lle pasan as cousas màis surrealistas, a que sempre e capaz de manter un sorriso e de facer rir aos demàis. [que guai ir de pegada, a miña primeira vez, seguro que vai molar DIOOOOOOOOOOOOOOS que guai.]
• Nuria: a que escoita, a màis razonabel do grupo, a que intenta ser o punto de uniòn, a que comprende e calma nos malos momentos, a nosa psicòloga persoal. [miña nai quirida... ir con estos de pegada, esto moi bo non pode ser, pero a ver que pasa]
• Rubèn: o tranquilo, o que sempre està feliz sen tomar ningùn tipo de drogas e ninguèn sabe por què, o que nunca se inmuta por nada agàs cando lle toca a hora de comer, o que relaxa, o feliz, o traballador incansàbel e o que clarisimamente ten màis paciencia que todos nos xuntos [outra vez pegada!!!!!!!!!, e traba que me prometeu que ser responsàbel de organizaciòn non me ìa dar case chollo, en fin polo menos estou adiantando a Gael e a Roi, por certo, comeremos antes non?, porque se non eu non aguanto... terei que dicirlle a esta xente de ir cear!mmmmmmmm...... ceaaaaaaaar]
• Traba: [luns, hoxe dan CSI, puf, pegada, non quero iiiiiiiiiiir, por què a Denìs lle gustaran tanto?, que fai èl nas pegadas que non faga eu?].

Continuarà....

[que pereza escribir, que cansino... de quen serìa a idea de ter este blog?, non podìa ser por grabaciòns de voz?, mi mà...]

1º batallas do peche

Esta é a historia de 6 estudantes radicais na loita contra a o novo mestrado. Estás persoas, de cuxo nome non me quero lembrar, mais dende logo eran os máis colgados dos Comités, tiveron a brillante idea de pasar a noite dun luns dentro dunha facultade. Obviamente non todo podía ser bo, xa que do outro lado se atopaba un reitor bastante oposto ao asunto e con moitas ganas de boicotear dita actuación.

Eran iso das 4 da mañá cando recibimos o primeiro ataque, mentras todos durmíamos placidamente, un elemento imperialista-antirevolucionario provoca un terríbel e horroso pinchazo na miña colchoneta. Rapidamente busquei material de emerxencia e tratei de reparar o ansiado e preciso obxeto para poder continuar ca nosa loita, mais lamentabelmente e tras hora e media de duro traballo tiven que dar por perdida a adorada colchoneta. Agora a miña dura e brutal batalla ía continuar sobre uns cartos cheos de pintura e unha sinxela toalla de praia.

Mais isto non foi todo, rondaban as 5 da mañá, e observando o noso maligno reitor que aínda nos mantiñamos enteiros na nosa trincheira, este decidiu lanzarse ao ataque biolóxico. Para iso colleu e introduciu no noso territorio un aracnido mutante de 3m de alto e 250kg de peso, buscando a nosa retirada inmediata. Eu non puiden ver os feitos, debido a que me atopaba no refuxio nuclear, tamén coñecido como local dos Comités, intentando reparar o meu admirado e único medio de estancia. Nese momento un/unha valente guerreir@ (o certo é que non sei quen foi) colleu como única arma a zapatilla do noso compañeiro Iago e comezou a hostiazo limpo co becho, até rematar co mallor ataque endemáis feito dende un reitorado. Finalmente ca araña en corpo case inexistente, os temidos revolucionarios regresaron aos seus postos, tratando de descansar, xa que aínda queda moito camiño até Sierra Maestra, perdón CC. da Educación.

É aquí o animal en cuestión.

Bueno, bueno, eu vou dar unha visión dos feitos dende outra perspectiva.

O tema foi: Eu estaba tranquilamente cando un grupo de radicais dese grupo chamado Comités, me pedíu que lles deixase o coche. Eu non é que estiver pola labor, nin moito menos, máis por medo a non saber cal pode ser a reacción desta xente, cedín.

Minutos despois puiden observar como todo ía ser peor do que me esperaba, cando me percatei que o uso do meu vehículo ía destinado a encher o campus universitario de propaganda terrorista-separatista. Houbo momentos nos que tratei de darme a fuga, mais por medo a ser localizado por dito grupo armado, mantívenme con sangue fría na miña posición. Tamén tiven que soportar como algúns e algunhas membros comezaban a pegar os seus malignos carteis por zonas de interese cultural, como señais de tráfico, teitos de marquesiñas ou incluso no propio asfalto.

Cando semellaba que xa pasara o peor e que podía regresar a miña casa, escoitei unha voz, mentres sentía como un instrumento punzante se me clavaba na espalda, que me dicía "Ti agora veste con nós". Non puiden facer nada e non me quedou máis remedio que seguir ao outro coche, mentre un dos radicais se introducía no meu vehículo armado ata os dentes. Polo camiño fun dirixido por un carreiro que non deixaba de estreitarse, ata que observei que os terroristas se confundiran de dirección e tiveron que dar marcha atras. Aí foi cando puiden ver como se estaban a escarallar de min dende o outro coche, polo simple feito de ser español. Acto seguido vin que o destino conducía ao ex-colexio dunha das etarras galegas que ía no outro coche, o cal me desconcertou máis se for posíble. Novamente sufrín as burlas deste grupo extremista cando fun obrigado a saltar o valado para intentar entrar, eu trepei como puiden dentro das miñas limitacións, mais cando ascendín os 10m que o compoñían atopeime cun alambre de espiño que impediu que continuase. Eu supliqueilles que non me obrigasen a saltalo, pero como xa dixen a xente dos Comités non ten ningún tipo de piedade para estas cousas, polo que só cederon dicíndome que subise pola parte traseira.

Finalmente, tras estas probas de respecto, permitíronme volver a miña casa. Hoxe tiven sorte e puiden regresar sen maior dano físico, mais recoméndovos a tod@s fuxir desta perigosísima xente.

Sinto facer este escrito nesta língua separatista-terrorista, tamén usada para comunicarse cos animais do gando, mais a imposición lingüistica deste país castiga ca cadena perpetua o uso do español.

Comezamos..

Companheiros e companheiras,

Este Blogue nace dumha arroutada numha noite "diferente", luns 20 de Abril, tras umha tarde de traballo e umha noite de "pegada".

Todo comezou umha bonita noite de primavera na que as estrelas brillaban no ceo e os paxaros durmían placidamente nos seus ninhos.

Era cousa das 00:00 cando á querida companheira Maria Traba lle deu por querer ir "ver as estrelas" e nos guiou a "un lugar lejos de la mano de Dios", o seu antigo colexio de primaria que está perdido no medio da nada.

Umha vez alí, voltas no coche, voltas a pé, risas, risas, risas e máis risas...

Do máis surrealista, un luns, ás 02:00 da manhá, intentando entrar no colexio dumha antiga companheira cando algúns de nós tinhamos pensado chegar a casa "de día"...


Porque a vida non se pode tomar en serio...



Traba / Maité / Nur / Rubén / Den