Valoracións... :)

Despois de mil anos dicindo que ía actualizar o blogue, por fin chegou o día! (agora só quedas ti, Nur! :P) Traba, que saibas que estiven agardando a ver se rematabas coa túa historia da pegada, pero ese “continuará”... Pra cando, miña filla? xD

Quérovos pedir desculpas por adiantado por romper co ton de humor que tiña este blogue até agora, porque sinto dicirvos que isto non vai ser unha versión humorística dalgunha das moitas anécdotas surrealistas que temos vivido ultimamente... Fáiseme raro porque eu adoito ser a persoa que sempre recorre ao humor para dalgunha maneira camuflar o que sinto realmente, pero nesta ocasión farei un esforzo...

Os que estábades no último comité veríades que non fun capaz de articular máis de dúas frases antes de comezar a chorar, así que vou tentar darlles forma aos meus sentimentos aquí por escrito, aproveitando que as bágoas poden calar a miña voz mais non as miñas palabras...

A miña valoración deste curso vai ser só a nivel persoal, xa que a valoración do traballo do Comité de Filoloxía xa se fixo e quedou claro que foi un gran ano para a organización e para o noso comité en concreto... :)

Xa sabedes que eu levaba anos como asimilada nos Comités (que daquela aínda eran os CAF :), mais este ano todo foi diferente: pasei moito máis tempo convosco no local (aínda que en cursos anteriores tamén vivía alí, non ata o punto de quedar a durmir como foi o caso deste curso, pero bueno... xD), involucreime máis nas actividades, tiven a sorte de coñecer máis profundamente a algunha xente coa que antes non tiña apenas trato...

Creo que este curso foi perfecto para entrar nos Comités, porque foi un ano no que entraron tamén algunhas persoas que agora podo dicir coa boca ben grande que son grandes amigos meus :) Quería agradecer a unha destas persoas, a Denís, o feito de terme metido (intencionadamente ou non :P) na listaxe dos Comités, porque grazas a isto vivín cousas que sendo asimilada tal vez non tería vivido...

Durante a miña época de asimilada, cando me preguntaban por que non entraba nos Comités, eu sempre explicaba que se me meto nunha organización non é simplemente para encher un recadro dun documento de Word senon para dar o máximo de min... E desde que entrei nos Comités, iso é o que fixen ou polo menos tentei facer... E isto permitiume vivir moitos momentos únicos que igual sendo asimilada non os viviría da mesma maneira (véxase as pegadas surrealistas, que nos marcaron tanto que até provocaron a creación deste blogue... :)

Non sei que máis dicir, case vou ir parando porque xa é un texto bastante longo... Soamente darvos as grazas por compartir conmigo todos estes bos momentos, e que espero que non sexan os últimos :)

Quérovos moito!

*****

re-correndo as risas para fuxir das bàgoas

Permitìdeme miñas benqueridas compañeiras e meus benqueridos compañeiros que volva atràs no tempo para lembrar, ou polo menos para non esquecer, unha das noites màis ledas que lembro das ùltimas xeiras da miña vida.
Permitìdeme tamèn que me introduza nas vosas cacholas para reproducir os vosos pensamentos, que iràn en todo caso inxeridos no medio duns corchetes [ ] para que a leitura desta piradura das 00:00h dun dìa calquera, se non fora por que hoxe è o dìa de Eurovisiòn, resulte màis pràctica para todas e para todos vos.
- Luns 20 de abril, Local dos Comitès de Filoloxìa, UdC, 18:00h -
Un grupo de nòs a pesar da chuvia e do temporal que se nos ven enriba, decidimos con gran valentìa ir de pegada. 6 temerosas persoas, 3 homes e 3 mulleres, sempre con ànimo de respetar a paridade que exixen os tempos de agora, se preparan [cartaces, caldeiros, coches e cola] para cometer un acto delictivo e vandalico. Màis esas 6 persoas non son heroes e heroìnas anònimos/as senòn que son xente ben coñecìda no seu àmbito de actuaciòn.

• Luis: a cabeza do noso grupo, o institucionalista en todo caso o que pon o punto de razòn a todas as nosas piraduras, a persoa a quen preguntar a acudir en caso de dùbida. [puf teño que traballar, estudar, facer traballos, cuidar de brais... por què demo me deixo lìar por esta xente?]
• Denìs: o nervioso, o bipolar, o crìtico, a persoa que nunca te vai contar unha mentira piadosa, o que debate e cuestiona todo, o pequeno, o que ten grandes conversas e frìo e calor ao mesmo tempo [que guai ir de pegada!!!, que merda, como vou ir de pegada se teño que estudar!!! que guai ir de pegada, encantame!!!]
• Maitè: a borracha, a que sempre ten un DIOOOOOOOOOS no momento oportuno, a que sempre lle pasan as cousas màis surrealistas, a que sempre e capaz de manter un sorriso e de facer rir aos demàis. [que guai ir de pegada, a miña primeira vez, seguro que vai molar DIOOOOOOOOOOOOOOS que guai.]
• Nuria: a que escoita, a màis razonabel do grupo, a que intenta ser o punto de uniòn, a que comprende e calma nos malos momentos, a nosa psicòloga persoal. [miña nai quirida... ir con estos de pegada, esto moi bo non pode ser, pero a ver que pasa]
• Rubèn: o tranquilo, o que sempre està feliz sen tomar ningùn tipo de drogas e ninguèn sabe por què, o que nunca se inmuta por nada agàs cando lle toca a hora de comer, o que relaxa, o feliz, o traballador incansàbel e o que clarisimamente ten màis paciencia que todos nos xuntos [outra vez pegada!!!!!!!!!, e traba que me prometeu que ser responsàbel de organizaciòn non me ìa dar case chollo, en fin polo menos estou adiantando a Gael e a Roi, por certo, comeremos antes non?, porque se non eu non aguanto... terei que dicirlle a esta xente de ir cear!mmmmmmmm...... ceaaaaaaaar]
• Traba: [luns, hoxe dan CSI, puf, pegada, non quero iiiiiiiiiiir, por què a Denìs lle gustaran tanto?, que fai èl nas pegadas que non faga eu?].

Continuarà....

[que pereza escribir, que cansino... de quen serìa a idea de ter este blog?, non podìa ser por grabaciòns de voz?, mi mà...]

1º batallas do peche

Esta é a historia de 6 estudantes radicais na loita contra a o novo mestrado. Estás persoas, de cuxo nome non me quero lembrar, mais dende logo eran os máis colgados dos Comités, tiveron a brillante idea de pasar a noite dun luns dentro dunha facultade. Obviamente non todo podía ser bo, xa que do outro lado se atopaba un reitor bastante oposto ao asunto e con moitas ganas de boicotear dita actuación.

Eran iso das 4 da mañá cando recibimos o primeiro ataque, mentras todos durmíamos placidamente, un elemento imperialista-antirevolucionario provoca un terríbel e horroso pinchazo na miña colchoneta. Rapidamente busquei material de emerxencia e tratei de reparar o ansiado e preciso obxeto para poder continuar ca nosa loita, mais lamentabelmente e tras hora e media de duro traballo tiven que dar por perdida a adorada colchoneta. Agora a miña dura e brutal batalla ía continuar sobre uns cartos cheos de pintura e unha sinxela toalla de praia.

Mais isto non foi todo, rondaban as 5 da mañá, e observando o noso maligno reitor que aínda nos mantiñamos enteiros na nosa trincheira, este decidiu lanzarse ao ataque biolóxico. Para iso colleu e introduciu no noso territorio un aracnido mutante de 3m de alto e 250kg de peso, buscando a nosa retirada inmediata. Eu non puiden ver os feitos, debido a que me atopaba no refuxio nuclear, tamén coñecido como local dos Comités, intentando reparar o meu admirado e único medio de estancia. Nese momento un/unha valente guerreir@ (o certo é que non sei quen foi) colleu como única arma a zapatilla do noso compañeiro Iago e comezou a hostiazo limpo co becho, até rematar co mallor ataque endemáis feito dende un reitorado. Finalmente ca araña en corpo case inexistente, os temidos revolucionarios regresaron aos seus postos, tratando de descansar, xa que aínda queda moito camiño até Sierra Maestra, perdón CC. da Educación.

É aquí o animal en cuestión.