rematou

Resul-TA que me da por escribir agora.
Agora que cada un está na súa casa.
Nesa na que non vives todo o ano, ESA casa que che din teus pais que é vosa.

Non foron os Daikiris, nin sequera o Mojito... Nin me dura do viernes...
Pero é que hoxe xa vos boto muito de menos.
Será que hoxe son consciente do que son as distancias.
De que cada un ten unha vida a parte dos Comités, e do Noso.
De que se cadra non vai ser tan fácil vernos tanto como empezamos a planear fai meses.

Hoxe son consciente de que vos quero como se vos coñecera de toda a vida. E de que me doedes un ghuevo.

Grazas por todo.
Porque volver do inferno non é fácil, pero vos conseguiches que fora a millor decisión da minha vida.


*

Como isto está moi parado e non temos tempo para liar grandes historias que pór aquí (como vos gusta ese PÓR aportuguesado e non POÑER), ocurriúseme dedicarvos as seguintes palabras
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*

NADA!!